ΙΑΤΡΙΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ( Manual Medicine)
Μπορούν όμως και από μόνοι τους να βοηθήσουν να λυθεί κάποιο επώδυνο,μυοσκελετικό σύνδρομο.Χειρισμός είναι η δράση που επιτρέπει την κίνηση των αρθρώσεων πέραν της φυσιολογικής-λειτουργικής αλλά δεν ξεπερνά το ανατομικό όριο κίνησης της άρθρωσης. Η κίνηση πραγματοποιείται από το θεραπευτή με μια « ώση» βίαιη απότομη και γρήγορη.
Η μεγαλύτερη σημασία για το μυοσκελετικό και η όλη διαδικασία σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης είναι η διατήρηση όσο δυνατόν του μεγαλύτερου εύρους κίνησης.
Οι Ιατρικοί χειρισμοί αυτό το σκοπό εξυπηρετούν,το μεγαλύτερο ανώδυνο εύρος κίνησης.Αυτό με τη σειρά του θα βοηθήσει τη βελτίωση της λειτουργικότητας του Αρρώστου,τη βελτίωση της ευχέρειας στις κινήσεις της καθημερινής δράσης,την καλύτερη ετοιμότητά του ,το γρηγορότερο συντονισμό κίνησης.
Είναι ένα πολύ δυνατό όπλο στα χέρια αυτού που το γνωρίζει,αλλά είναι επικίνδυνο στα χέρια αυτού που δεν το γνωρίζει.Δεν διδάσκεται από φωτογραφίες και βίντεο αλλά από ειδικά σεμινάρια από ειδικούς εκπαιδευτές που διδάσκουν κυρίως στο εξωτερικό.Ο θεραπευτής θα πρέπει να έχει επιστημονικό υπόβαθρο,να θέτει διάγνωση,να γνωρίζει τη παθολογία του τμήματος που θέλει να θεραπεύσει και όλων των οργάνων που μπορούν να εκδηλωθούν με ενόχληση σε απόμακρο σημείο της Σπονδυλικής στήλης.
ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΣΣ
Μπορεί να είναι τοπικός πόνος ή αντανακλαστικός(από άλλου η άλλα όργανα)
Διάγνωση
Εργαστηριακή επιβεβαίωση
Ενδείξεις
Αντενδείξεις
Κίνδυνοι κατά την εφαρμογή (αποφεύγονται από το γνώστη)
Εξέταση της περιοχής,τμηματική(Διαφορετική από την κλασική ιατρική)
ΤΕΧΝΙΚΗ
Έχει μεγάλη σημασία η αρχική θέση-τοποθέτηση του ασθενή,η θέση του ιατρού θεραπευτή η επιλογή του τμήματος που θα πρέπει να κάνουμε το «χειρισμό» καθώς επίσης και η φορά της δύναμης που θα εξασκήσουμε.
Στην «τμηματική» κλινική εξέταση βρίσκουμε το τμήμα που μας ενδιαφέρει.
Πολλοί πόνοι στη Σπονδυλική στήλη δεν αντιστοιχούν πάντα και σε ακτινολογικά ευρήματα ή απουσιάζουν τα ακτινολογικά ευρήματα.Αυτοί οι πόνοι για να βρεθούν και να αξιολογηθούν χρειάζεται αυτή η «τμηματική» λεπτομερής εξέταση της ΣΣ
Και των συναφών γειτονικών στοιχείων.Αυτοί οι πόνοι αν δεν κρύβουν κάποια κακοήθεια (εργαστηριακός έλεγχος),είναι «καλοήθεις λειτουργικές διαταραχές»,που οφείλονται σε μηχανικά προβλήματα της περιοχής, (κακή στάση λάθος κινήσεις,υπερκαταπονήσεις της περιοχής από επαναλαμβανόμενες κινήσεις κλπ), επαναφέρονται δε στο φυσιολογικό .
H Εξέταση περιλαμβάνει:
1) Πίεση στη ΣΣ με διαφορετικές κατευθύνσεις (κάθετη,πλάγια).Η πίεση σε υγειές άτομο είναι συνήθως ανώδυνη,αλλά σε πρόβλημα –δυσλειτουργία είναι επώδυνη 2)Επισκόπηση (δυσμορφίες,σκολίωση
3)Έλεγχος κινήσεων και περιορισμού του εύρους κίνησης καθώς και ανεύρεση επώδυνων σημείων σε διάφορες κινήσεις.
4)Πίεση και τριβή στους παρασπονδυλικούς μυς
5) «Ανασήκωμα» και ρολάρισμα του δέρματος(επώδυνο στην περιοχή με δυσλειτουργία).
6)Εργαστηριακή επιβεβαίωση.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ-ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ
Ενδείξεις:
1)Αυχεναλγία
2) Ραιβόκρανο
3)Κεφαλαλγίες αυχενικής προέλευσης
4) πόνοι κατανομής νεύρων
5) Ωμαλγίες
6) Οσφυαλγίες
7)Ραχιαλγίες
8)Ρινίτιδες αυχενικής προέλευσης
Αντενδείξεις:
1)Κατάγματα
2)Όγκοι
3) φλεγμονές δίσκων,οστων,και της εν λόγω περιοχής
4) ρευματοειδής αρθρίτις
5) Συγγενείς ανωμαλίες (οστών αγγείων κλπ)
6)Βαριά οστεοπόρωση
7)Κήλη δίσκου με ριζιτιδική σημειολογία και πάρεση
8) σημαντικού βαθμού γωνιώσεις στην ΣΣ
9) Στένωση του νωτιαίου σωλήνα
10) Ασθενείς που κάνουν αντιπηκτική αγωγή
11) Ανεπάρκεια σπονδυλοβασικού
12) Ψυχιατρικά προβλήματα(Νευρώσεις,βαριές καταθλίψεις)
13) σύνδρομο υπεραλγησίας
14) Πόνος σε όλες τις κινήσεις του τμήματος
ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑΣ
Θεωρία Πύλης
Ενδορφίνες(«Μπλοκάρουν το επώδυνο ερέθισμα»)
Μυοτατικό αντανακλαστικό του Sherrigton
ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΙΚΗ
Ο Palmer (1895), έκανε χειρισμό στη ΑΜΣΣ σε ένα ασθενή με κώφωση. Αυτός τοποθέτησε τον όρο «χειροπράκτης».
Βασίστηκε σε 5 αρχές:
Η Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση εκμεταλλεύεται με μοναδικό τρόπο την εφαρμογή της «φυσικής ενέργειας», για θεραπευτικούς σκοπούς.
Ο καλός Θεραπευτής είναι ο ενημερωμένος θεραπευτής και αυτός που προβληματίζεται μέσα από την ενημέρωση αυτή.Μπορεί να επιλέξει στο πρόγραμμά του πολλά θετικά στοιχεία διαφόρων μεθόδων.
Οι Ιατρικοί Χειρισμοί εφαρμόζονται στο οξύ και υποξύ στάδιο της μηχανικής δυσλειτουργίας,(πόνος), στα οποία τα περιθώρια παρέμβασης είναι περιορισμένα από άλλες μεθόδους.
Δεν είναι εμπειρική θεραπεία που αρκεί να ξέρεις τη τεχνική,αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις τις εμβιομηχανικές αρχές και νευροφυσιολογικούς κανόνες που διέπουν τη συγκεκριμένη τεχνική. Η τεχνική και ο θεραπευτικός προσανατολισμός θα πρέπει να υπακούουν στους ίδιους «κωδικούς» ανάπτυξης του μυοσκελετικού προβλήματος.
Η θεραπεία θα πρέπει να προσανατολίζεται στην αιτία του προβλήματος,ουτως ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η ανακούφιση προήλθε από τη συγκεκριμένη μέθοδο.
Σημασία έχει να υπάρχει η κατάλληλη επιστημονική βάση ,τα αντικειμενικά δεδομένα και τα απαραίτητα κλινικά κριτήρια για να έχουμε με σαφήνεια το προγνωστικό προσδόκιμο της εφαρμογής χειρισμών στη συγκεκριμένη πάθηση.
Θα μπορούσαν να παρομοιασθούν σαν μια παρτίδα σκάκι.Τα διαφορετικά πιόνια και τα άλλα κομμάτια κινούνται σε διαφορετικές αλλά συγκεκριμένες κατευθύνσεις
και με ειδικούς τρόπους. Παράληλα γίνεται προγραμματισμός για τη πρόβλεψη(πρόγνωση) του αποτελέσματος μέχρι την επιτυχία.
Από τις βασικότερες διαδικασίες επιτυχίας στην εφαρμογή των χειρισμών είναι διαγνωστική προσέγγιση {Λεπτομερές ιστορικό, αντικειμενική εκτίμηση του ασθενούς όσον αφορά τον πόνο του την προέλευσή του,τη συμπεριφορά του πόνου σε σχέση με τη στάση ή κίνηση, τις δραστηριότητες, κλινική εξέταση όσον αφορά το εύρος κίνησης και την ύπαρξη πόνου κατά τις κινήσεις κλπ}.
Υπήρχε μια μυστικοπάθεια παλιά και ελλιπής διαγνωστική προσέγγιση καθώς επίσης η μη σωστή εφαρμογή από μερικούς που καθυστερούσε ή επιδείνωνε την κατάσταση. Αυτό γιατί παλιά τα περισσότερα νοσοκομεία ήταν εξαρτημένα από μοναστήρια και η θεραπεία διεξάγονταν από μέλη με έντονη θρησκευτική αντίληψη. Στην Αγγλία ο Ερρίκος ο 8ος διέλυσε τα περισσότερα μοναστήρια και από τότε άρχισε η Ιατρική να χάνει τις μυστικές της επιδράσεις και να αποκτά την έννοια της επιστήμης και τέχνης.
Επιπλοκές(επιδείνωση και δυσλειτουργία) στις ΗΠΑ 1/10.000.000 χειρισμούς.
Οι επιπλοκές αποφεύγονται αν ακολουθήσουμε μερικούς κανόνες:
1)Συνεχή αναλυτική εκτίμηση πριν την εφαρμογή και μετά
2)Η αρχική εφαρμογή να είναι ήπια
3)Κατά τη διάρκεια της θεραπείας να εκτιμώνται οι αντικειμενικές απαντήσεις
Πριν προχωρήσουμε στην ολοκλήρωση της εφαρμογής.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Ο Ιπποκράτης (460-357 πχ), είχε αναγνωρίσει ότι οι «χειρισμοί» στη ΣΣ ήταν μια παλιά τεχνική.Ειχε Δε πει: «παρατήρησε καλά τη ΣΣ και θα βρεις την αιτία της αρρώστιας».Πίστευε Δε τότε,αν και δεν ήταν πολύ ξεκαθαρισμένο, ότι πιθανόν η αλλαγή της θέσης των σπονδύλων προκαλούσε διαταραχές στα σπλάχνα.
Η εφαρμογή θεραπείας με τα χέρια από παλιά μαγνήτιζε τους επιστήμονες, ενώ προκαλούσε δέος στους ασθενείς, προσδίδοντας «μαγική» εικόνα στην συγκεκριμένη τεχνική. Με την ανάπτυξη της επιστήμης άρχισαν πολλά από τα μαγικά αυτά συμβάντα να εξαφανίζονται. Παρόλα αυτά ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που ασκούν την επιστήμη με πρακτικό τρόπο.
Η πρώτη επιστημονική αναφορά για τους χειρισμούς έγινε από τον Ιπποκράτη(460-375 πχ). Ο Ιπποκράτης δίδασκε τους μαθητές του να εφαρμόζουν θεραπευτικούς χειρισμούς πάνω στο σπόνδυλο που προεξέχει και κατόπιν να ακολουθούν οι ασθενείς θεραπευτικές ασκήσεις. Είχε πει Δε: «παρατήρησε καλά την σπονδυλική στήλη και θα βρεις την αιτία της ασθένειας».Πίστευε ακόμα χωρίς να είναι όμως και απόλυτα σίγουρος ότι η αλλαγή θέσης των σπονδύλων προκαλεί και σπλαχνικές διαταραχές.
Οστεοπαθητική: Ο Still είναι ο Πατέρας της οστεοπαθητικής. Έχασε τα τρία παιδιά του από μηνιγγίτιδα και απογοητεύτηκε από την κλασική ιατρική που δεν έσωσε τα παιδιά του κατευθύνθηκε σε άλλες μεθόδους θεραπείας. Καθώς μελετούσε ένα πτώμα ινδιάνου πρόσεξε τη σχέση αρτηριών οστών και νεύρων.
Βαθιά θρησκευόμενο άτομο θεώρησε την οστεοπαθητική «θεία επιφώτιση» και υποστήριξε ότι ανακάλυψε την αιτία όλων των παθήσεων του σώματος. Παρουσίασε τον «νόμο των αρτηριών»,θεωρώντας ότι οι παθήσεις σχετίζονται με τη διαταραχή της αιματικής ροής. Σήμερα οι σχολές οστεοπαθητικής προσαρμόζουν τα προγράμματα τους με την ιατρική αλλά δεν έχουν ιατρική παιδεία.
Χειροπρακτική: Άρχισε από τον Palmer έναν παντοπώλη που ήταν ασθενής του Still και εντυπωσιάσθηκε από το αποτέλεσμα της Θεραπείας. Έβαλε τον όρο «χειροπράκτης» και η θεωρία του βασιζόταν στο «νόμο των νεύρων» και στα μικρά υπεξαρθρήματα των σπονδύλων που προκαλούν δυσλειτουργίες στα νεύρα που πιέζονται από τα υπεξαρθρήματα. Από τον Still έως τον μέχρι και τον υιό του Palmer (1961) άλλαξαν πολλές τεχνικές με αποτέλεσμα να υπάρχουν 200 νέες τεχνικές (Haldeman). Σήμερα στην Αμερική υπάρχουν 14 επίσημα κολέγια χειροπρακτικής αναγνωρισμένα.
Πρόσφατα η άποψη που προσελκύει μεγάλο ενδιαφέρον ιδιαίτερα στην Ευρώπη είναι αυτή του Robert Maigne ο οποίος υποστηρίζει την «άποψη των ανώδυνων και αντίθετων κινήσεων» .Η τεχνική του χειρισμού θα πρέπει να εκτελείται από την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που περιορίζεται από τον πόνο.
Εισήγαγε και την θεωρία του DIM (Deragement,Intervertebral Mineur).
Μπορεί να είναι τοπικός πόνος ή αντανακλαστικός(από άλλου η άλλα όργανα)
Διάγνωση
Εργαστηριακή επιβεβαίωση
Ενδείξεις
Αντενδείξεις
Κίνδυνοι κατά την εφαρμογή (αποφεύγονται από το γνώστη)
Εξέταση της περιοχής,τμηματική(Διαφορετική από την κλασική ιατρική)
ΤΕΧΝΙΚΗ
Έχει μεγάλη σημασία η αρχική θέση-τοποθέτηση του ασθενή,η θέση του ιατρού θεραπευτή η επιλογή του τμήματος που θα πρέπει να κάνουμε το «χειρισμό» καθώς επίσης και η φορά της δύναμης που θα εξασκήσουμε.
Στην «τμηματική» κλινική εξέταση βρίσκουμε το τμήμα που μας ενδιαφέρει.
Πολλοί πόνοι στη Σπονδυλική στήλη δεν αντιστοιχούν πάντα και σε ακτινολογικά ευρήματα ή απουσιάζουν τα ακτινολογικά ευρήματα.Αυτοί οι πόνοι για να βρεθούν και να αξιολογηθούν χρειάζεται αυτή η «τμηματική» λεπτομερής εξέταση της ΣΣ
Και των συναφών γειτονικών στοιχείων.Αυτοί οι πόνοι αν δεν κρύβουν κάποια κακοήθεια (εργαστηριακός έλεγχος),είναι «καλοήθεις λειτουργικές διαταραχές»,που οφείλονται σε μηχανικά προβλήματα της περιοχής, (κακή στάση λάθος κινήσεις,υπερκαταπονήσεις της περιοχής από επαναλαμβανόμενες κινήσεις κλπ), επαναφέρονται δε στο φυσιολογικό .
H Εξέταση περιλαμβάνει:
1) Πίεση στη ΣΣ με διαφορετικές κατευθύνσεις (κάθετη,πλάγια).Η πίεση σε υγειές άτομο είναι συνήθως ανώδυνη,αλλά σε πρόβλημα –δυσλειτουργία είναι επώδυνη 2)Επισκόπηση (δυσμορφίες,σκολίωση
3)Έλεγχος κινήσεων και περιορισμού του εύρους κίνησης καθώς και ανεύρεση επώδυνων σημείων σε διάφορες κινήσεις.
4)Πίεση και τριβή στους παρασπονδυλικούς μυς
5) «Ανασήκωμα» και ρολάρισμα του δέρματος(επώδυνο στην περιοχή με δυσλειτουργία).
6)Εργαστηριακή επιβεβαίωση.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ-ΑΝΤΕΝΔΕΙΞΕΙΣ
Ενδείξεις:
1)Αυχεναλγία
2) Ραιβόκρανο
3)Κεφαλαλγίες αυχενικής προέλευσης
4) πόνοι κατανομής νεύρων
5) Ωμαλγίες
6) Οσφυαλγίες
7)Ραχιαλγίες
8)Ρινίτιδες αυχενικής προέλευσης
Αντενδείξεις:
1)Κατάγματα
2)Όγκοι
3) φλεγμονές δίσκων,οστων,και της εν λόγω περιοχής
4) ρευματοειδής αρθρίτις
5) Συγγενείς ανωμαλίες (οστών αγγείων κλπ)
6)Βαριά οστεοπόρωση
7)Κήλη δίσκου με ριζιτιδική σημειολογία και πάρεση
8) σημαντικού βαθμού γωνιώσεις στην ΣΣ
9) Στένωση του νωτιαίου σωλήνα
10) Ασθενείς που κάνουν αντιπηκτική αγωγή
11) Ανεπάρκεια σπονδυλοβασικού
12) Ψυχιατρικά προβλήματα(Νευρώσεις,βαριές καταθλίψεις)
13) σύνδρομο υπεραλγησίας
14) Πόνος σε όλες τις κινήσεις του τμήματος
ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑΣ
Θεωρία Πύλης
Ενδορφίνες(«Μπλοκάρουν το επώδυνο ερέθισμα»)
Μυοτατικό αντανακλαστικό του Sherrigton
ΧΕΙΡΟΠΡΑΚΤΙΚΗ
Ο Palmer (1895), έκανε χειρισμό στη ΑΜΣΣ σε ένα ασθενή με κώφωση. Αυτός τοποθέτησε τον όρο «χειροπράκτης».
Βασίστηκε σε 5 αρχές:
- Γίνεται υπεξάρθρημα σπονδύλου
- Αυτό το υπεξάρθρημα επηρεάζει όλα τα ανατομικά στοιχεία που περνούν από το τρήμα του εν λόγω σπονδύλου.
- Βλάπτονται και τα αντίστοιχα μυοτόμια, δερμοτόμια που αναλογούν στο συγκεκριμένο νευροτόμιο.
- Σαν συνέχεια έχουμε τη δυσλειτουργία αυτού του νεύρου και των αντιστοιχών τμημάτων που νευρώνει.
- Η επανατοποθέτηση του σπονδύλου(ανάταξη του υπεξαρθρήματος), αποσυμπιέζει τα ανατομικά στοιχεία που περνούν από το τρήμα με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των βλαμμένων τμημάτων.
Η Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση εκμεταλλεύεται με μοναδικό τρόπο την εφαρμογή της «φυσικής ενέργειας», για θεραπευτικούς σκοπούς.
Ο καλός Θεραπευτής είναι ο ενημερωμένος θεραπευτής και αυτός που προβληματίζεται μέσα από την ενημέρωση αυτή.Μπορεί να επιλέξει στο πρόγραμμά του πολλά θετικά στοιχεία διαφόρων μεθόδων.
Οι Ιατρικοί Χειρισμοί εφαρμόζονται στο οξύ και υποξύ στάδιο της μηχανικής δυσλειτουργίας,(πόνος), στα οποία τα περιθώρια παρέμβασης είναι περιορισμένα από άλλες μεθόδους.
Δεν είναι εμπειρική θεραπεία που αρκεί να ξέρεις τη τεχνική,αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις τις εμβιομηχανικές αρχές και νευροφυσιολογικούς κανόνες που διέπουν τη συγκεκριμένη τεχνική. Η τεχνική και ο θεραπευτικός προσανατολισμός θα πρέπει να υπακούουν στους ίδιους «κωδικούς» ανάπτυξης του μυοσκελετικού προβλήματος.
Η θεραπεία θα πρέπει να προσανατολίζεται στην αιτία του προβλήματος,ουτως ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η ανακούφιση προήλθε από τη συγκεκριμένη μέθοδο.
Σημασία έχει να υπάρχει η κατάλληλη επιστημονική βάση ,τα αντικειμενικά δεδομένα και τα απαραίτητα κλινικά κριτήρια για να έχουμε με σαφήνεια το προγνωστικό προσδόκιμο της εφαρμογής χειρισμών στη συγκεκριμένη πάθηση.
Θα μπορούσαν να παρομοιασθούν σαν μια παρτίδα σκάκι.Τα διαφορετικά πιόνια και τα άλλα κομμάτια κινούνται σε διαφορετικές αλλά συγκεκριμένες κατευθύνσεις
και με ειδικούς τρόπους. Παράληλα γίνεται προγραμματισμός για τη πρόβλεψη(πρόγνωση) του αποτελέσματος μέχρι την επιτυχία.
Από τις βασικότερες διαδικασίες επιτυχίας στην εφαρμογή των χειρισμών είναι διαγνωστική προσέγγιση {Λεπτομερές ιστορικό, αντικειμενική εκτίμηση του ασθενούς όσον αφορά τον πόνο του την προέλευσή του,τη συμπεριφορά του πόνου σε σχέση με τη στάση ή κίνηση, τις δραστηριότητες, κλινική εξέταση όσον αφορά το εύρος κίνησης και την ύπαρξη πόνου κατά τις κινήσεις κλπ}.
Υπήρχε μια μυστικοπάθεια παλιά και ελλιπής διαγνωστική προσέγγιση καθώς επίσης η μη σωστή εφαρμογή από μερικούς που καθυστερούσε ή επιδείνωνε την κατάσταση. Αυτό γιατί παλιά τα περισσότερα νοσοκομεία ήταν εξαρτημένα από μοναστήρια και η θεραπεία διεξάγονταν από μέλη με έντονη θρησκευτική αντίληψη. Στην Αγγλία ο Ερρίκος ο 8ος διέλυσε τα περισσότερα μοναστήρια και από τότε άρχισε η Ιατρική να χάνει τις μυστικές της επιδράσεις και να αποκτά την έννοια της επιστήμης και τέχνης.
Επιπλοκές(επιδείνωση και δυσλειτουργία) στις ΗΠΑ 1/10.000.000 χειρισμούς.
Οι επιπλοκές αποφεύγονται αν ακολουθήσουμε μερικούς κανόνες:
1)Συνεχή αναλυτική εκτίμηση πριν την εφαρμογή και μετά
2)Η αρχική εφαρμογή να είναι ήπια
3)Κατά τη διάρκεια της θεραπείας να εκτιμώνται οι αντικειμενικές απαντήσεις
Πριν προχωρήσουμε στην ολοκλήρωση της εφαρμογής.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Ο Ιπποκράτης (460-357 πχ), είχε αναγνωρίσει ότι οι «χειρισμοί» στη ΣΣ ήταν μια παλιά τεχνική.Ειχε Δε πει: «παρατήρησε καλά τη ΣΣ και θα βρεις την αιτία της αρρώστιας».Πίστευε Δε τότε,αν και δεν ήταν πολύ ξεκαθαρισμένο, ότι πιθανόν η αλλαγή της θέσης των σπονδύλων προκαλούσε διαταραχές στα σπλάχνα.
Η εφαρμογή θεραπείας με τα χέρια από παλιά μαγνήτιζε τους επιστήμονες, ενώ προκαλούσε δέος στους ασθενείς, προσδίδοντας «μαγική» εικόνα στην συγκεκριμένη τεχνική. Με την ανάπτυξη της επιστήμης άρχισαν πολλά από τα μαγικά αυτά συμβάντα να εξαφανίζονται. Παρόλα αυτά ακόμα και σήμερα υπάρχουν άτομα που ασκούν την επιστήμη με πρακτικό τρόπο.
Η πρώτη επιστημονική αναφορά για τους χειρισμούς έγινε από τον Ιπποκράτη(460-375 πχ). Ο Ιπποκράτης δίδασκε τους μαθητές του να εφαρμόζουν θεραπευτικούς χειρισμούς πάνω στο σπόνδυλο που προεξέχει και κατόπιν να ακολουθούν οι ασθενείς θεραπευτικές ασκήσεις. Είχε πει Δε: «παρατήρησε καλά την σπονδυλική στήλη και θα βρεις την αιτία της ασθένειας».Πίστευε ακόμα χωρίς να είναι όμως και απόλυτα σίγουρος ότι η αλλαγή θέσης των σπονδύλων προκαλεί και σπλαχνικές διαταραχές.
Οστεοπαθητική: Ο Still είναι ο Πατέρας της οστεοπαθητικής. Έχασε τα τρία παιδιά του από μηνιγγίτιδα και απογοητεύτηκε από την κλασική ιατρική που δεν έσωσε τα παιδιά του κατευθύνθηκε σε άλλες μεθόδους θεραπείας. Καθώς μελετούσε ένα πτώμα ινδιάνου πρόσεξε τη σχέση αρτηριών οστών και νεύρων.
Βαθιά θρησκευόμενο άτομο θεώρησε την οστεοπαθητική «θεία επιφώτιση» και υποστήριξε ότι ανακάλυψε την αιτία όλων των παθήσεων του σώματος. Παρουσίασε τον «νόμο των αρτηριών»,θεωρώντας ότι οι παθήσεις σχετίζονται με τη διαταραχή της αιματικής ροής. Σήμερα οι σχολές οστεοπαθητικής προσαρμόζουν τα προγράμματα τους με την ιατρική αλλά δεν έχουν ιατρική παιδεία.
Χειροπρακτική: Άρχισε από τον Palmer έναν παντοπώλη που ήταν ασθενής του Still και εντυπωσιάσθηκε από το αποτέλεσμα της Θεραπείας. Έβαλε τον όρο «χειροπράκτης» και η θεωρία του βασιζόταν στο «νόμο των νεύρων» και στα μικρά υπεξαρθρήματα των σπονδύλων που προκαλούν δυσλειτουργίες στα νεύρα που πιέζονται από τα υπεξαρθρήματα. Από τον Still έως τον μέχρι και τον υιό του Palmer (1961) άλλαξαν πολλές τεχνικές με αποτέλεσμα να υπάρχουν 200 νέες τεχνικές (Haldeman). Σήμερα στην Αμερική υπάρχουν 14 επίσημα κολέγια χειροπρακτικής αναγνωρισμένα.
Πρόσφατα η άποψη που προσελκύει μεγάλο ενδιαφέρον ιδιαίτερα στην Ευρώπη είναι αυτή του Robert Maigne ο οποίος υποστηρίζει την «άποψη των ανώδυνων και αντίθετων κινήσεων» .Η τεχνική του χειρισμού θα πρέπει να εκτελείται από την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που περιορίζεται από τον πόνο.
Εισήγαγε και την θεωρία του DIM (Deragement,Intervertebral Mineur).
